Tom wierszy Barbary Witkowskiej jest jak kompendium wiedzy o otaczającej nas rzeczywistości i jej atrakcjach, na przykład oglądanych przez Autorkę najwyższych wieżach świata, najdłuższych ulicach największych miast, najbardziej wyróżniających się obiektach i zjawiskach. W swoich wierszach umieszcza takie sławy, jak: Leonardo da Vinci, Rembrandt, van Gogh, Mozart, z sympatią wspomina też naszych twórców – Mickiewicza, Chopina i Norwida. Głównie jednak fascynuje ją piękno natury, uroda dnia codziennego, chociaż pisze też o trudnościach losu człowieka, jego problemach, wielkiej potrzebie bliskości drugiej osoby, miłości czy szczęścia, które może dać chociażby zdrowie, nadzieja i prawda w życiu. Z ogromną atencją mówi o naszych duchowych związkach z rodziną i całym światem. Światem i obecnością w nim Pana Boga, o czym pisze niemal w każdym wierszu. Treści te są wyrażane bezpretensjonalnym, naturalnym językiem Autorki, a jej spontaniczność zapewnia bezpośredni, żywy kontakt z czytelnikiem. Gorąco polecam.      

Prof. zw. dr hab. Bogdan Przybyliński (UMK)