Psychologia głębi, w skład, której wchodzi psychoanaliza Z. Freuda i psychologia analityczna C.G. Junga, mimo niezaprzeczalnej wartości, jaką ma dla opisu i wyjaśniania postępowania człowieka, zwłaszcza na gruncie psychoterapii, przez kręgi akademickie uznawana jest za niedostatecznie uzasadnioną naukowo. Brak precyzyjnej metodologii i empirycznej weryfikowalności niektórych tez (np. koncepcji nieświadomości i archetypów, zjawiska synchroniczności, interpretacji marzeń sennych, kompleksów; utrudnia prowadzenie badań zwłaszcza w paradygmacie pozytywistycznym. Konieczne jest zatem poszukiwanie innych rozwiązań i metod badawczych, które zjawiska określane jako zbyt subiektywne, uczyniłyby bardziej naukowymi. Najbliższe są podejścia jakościowe z obszaru fenomenologii i hermeneutyki oraz podejścia łączone ilościowo-jakościowe. Mimo niezbyt dużego dorobku uznawanego za naukowy w omawianym obszarze, dają się zauważyć działania podejmowane przez przedstawicieli świata nauki, którzy korzystali lub korzystają z myśli Freuda czy Junga i zostali zainspirowani ich ideami we własnych poszukiwaniach. Należą do nich: badania nad skojarzeniami słownymi (Levy, 1952; Rotter, I951; Anastasi, 1968); badania nad postawami intro-ekstrawersji i typologią (Eysenck, 1947, Myers, 1962; Nosal, 1989, 1992); badania związane z przemianami w osobowości (Gutmann (1976; Lewis i in. (1978; Helson, Wink (1992; James i in. (1995; Oleś (2000; Miluska (1996; Wink (1996; Harker i Solomon (1996).