Co może zebrać z realnego świata sztuka? – nic, najwyżej piękno, podpowiada nam stary poeta. I pytanie to zadajemy sobie ciągle, niepewni lekkości pióra i ciężaru słów. To pytanie jest też ukryte w wierszach Siewkowskiego, których tkanka budowana jest z impresji, momentalnych zapatrzeń i zasłuchań. Stąd wiersze te jawią się nam jako obrazy i rytmy szkicowane delikatnie cienką kreską niepewności, w których sztuka, modelowany starannie estetyczny wymiar świata ma przesłonić (i osłonić) dyskretnie sygnalizowane dramaty wieku dojrzałego, kiedy to ciało „rzeźbione wiekiem średnim, zaczyna udawać”, wieku pogłębiającej się samotności, daremnego trudu nawiązywania rozmowy. Siewkowski chciałby świat cały zmieścić w oku malarza i rytmach muzycznych.