Publikację tę można potraktować jako uzupełnienie dokumentacji w procesie beatyfikacyjnym z uwagi na wiele wątków uzasadniających proroczy charakter dziennikarskich dokonań ks. Stefana Wyszyńskiego w obszarze merytorycznych treści i formalnych postulatów udziału mediów w urzeczywistnianiu się Kościoła w wymiarze życia społecznego i politycznego. Autorka udokumentowała dziennikarską aktywność ks. Wyszyńskiego, zestawiła typologię jego publicystyki, określiła jej opiniotwórczy charakter, zgodność z ówczesnymi tendencjami pastoralnymi w Kościele z mediami, które zachowują swą aktualność niezależnie od czasu i miejsca. Wyodrębnione przez Autorkę główne idee merytoryczne warsztatu dziennikarskiego ks. Wyszyńskiego stanowią oryginalny i cenny wkład w historię publicystyki polskiej. Autorka wciąga czytelnika w rodzaj dialogu, z którego przebija paralelizm sytuacji społecznych, pozwalając w świetle rozwiązań I połowy XX wieku w Polsce widzieć możliwe drogi wychodzenia z wyzwań współczesności. U kresu tego dialogu ks. Wyszyński jawi się jako publicysta mądry i zarazem pewny swych argumentów w przedmiocie katolickiej nauki społecznej. Takie przekonania są niestety rzadkością. Warto więc je przypominać choćby w takiej formie, w jakiej czyni to Autorka.