Kość i poroże to surowce bardzo twarde, a przez to trudne do obróbki, szczególnie przy zastosowaniu metod i narzędzi dostępnych w epoce kamienia. Istniały więc zapewne różnego rodzaju techniki ułatwiające pracę z nimi. Zaliczyć do nich z pewnością można znane m.in. z obserwacji etnograficznych metody rozmiękczania obu surowców. Które jednak z nich są najbardziej skuteczne? Czy metody rozmiękczania kości i poroża były stosowane w epoce kamienia? Jeżeli tak, to czy jest możliwa identyfikacja śladów po ich wykorzystaniu i czy jesteśmy w stanie zidentyfikować konkretną metodę? Pytania te stały się podstawą do napisania niniejszej pracy, a w uzyskaniu odpowiedzi na nie dopomóc miały eksperymenty archeologiczne i analiza mikroskopowa (traseologiczna) śladów użytkowych widocznych na narzędziach doświadczalnych oraz pradziejowych związanych z obróbką kości i poroża.