W okresie dwudziestolecia międzywojennego Czechosłowacja była państwem wielonarodowościowym, w ramach którego spośród mniejszości najliczniejszą stanowili Niemcy, a wśród nich – około 150 tys. Niemców karpackich. W sytuacji gdy nie zagrażali republice, władze czechosłowackie popierały ich rozwój, ponieważ mogli być ewentualną przeciwwagą dla wpływów węgierskich w regionie. W zdecydowanej większości do lat trzydziestych prowadzili lojalną politykę w stosunku do rządu w Pradze. Sytuacja uległa radykalnej zmianie w momencie dojścia w Niemczech do władzy Adolfa Hitlera. W pierwszej fazie obiektem jego zainteresowań byli Niemcy sudeccy, których chciał wykorzystać do rozbicia Czechosłowacji. Aż do układu w Monachium to pogranicze sudeckie było w centrum jego uwagi. W momencie przyłączenia tego regionu do III Rzeszy Czechosłowacja została pozbawiona systemu silnie ufortyfikowanych umocnień obronnych i jej całkowity upadek był tylko kwestią czasu. Niemcy słowaccy odegrali natomiast ważną rolę w drugim etapie rozbicia Czecho-Słowacji.