Utwór ten to po części piękna baśń, po części przypowieść, a w całości metafora opisująca sytuację wewnętrzną każdego stworzenia. Ta krótka powieść jest pełną fantazji historią dojrzewania do uczucia. Rzecz napisana jest bardzo bogatym, pięknym językiem. Autorka z perspektywy widzenia zantropomorfizowanego dębu rozpatruje wszystkie właściwie główne sprawy, sytuacje i problemy, jakie niesie człowiekowi życie i współżycie z innymi istotami ludzkimi. Tworzy w ten sposób dojrzale uładzony i przekonująco uargumentowany wykład podstawowych zasad postawy otwartej na ludzi i świat, życzliwej wobec nich i pomocnej we współżyciu z bliźnimi i otoczeniem.