Koniec XX i początek XXI wieku obfituje w różnorakie doniesienia o zwiększającej się patologizacji życia. Oznaką tego zjawiska jest wzrost zachowań z pogranicza norm społecznych bądź też przekraczających normy współżycia społecznego w większości rodzajów aktywności ludzkiej. Do codzienności należą informacje przekazywane w dziennikach gazetowych bądź telewizyjnych o nowych konfliktach zbrojnych czy też starych - coraz bardziej zaogniających się w coraz większym stopniu degradujących i deprymujących społeczność w nich uczestniczącą. Na szczególne potraktowanie zasługiwałyby tutaj problemy agresji, która jest wypadkową różnorodnych zjawisk i procesów społecznych, np. wszechstronnego odczuwania kryzysu społeczno-ekonomicznego, przemocy wewnątrzrodzinnej, szkolnej czy rówieśniczej, wszechogarniającej anomii społecznej czy też konfliktów uczuciowych w rodzinie niosących poważne skutki socjologiczno-wychowawcze. Niepokojące jest nasilanie się przejawów różnorodnych zachowań agresywnych akceptowanych, nieakceptowanych czy patologicznych społecznie, które pojawiają się we wszystkich niemal środowiskach i systemach. Ich wykaz jest niezwykle bogaty i zróżnicowany: począwszy od kłótliwości, negatywizmu, drażliwości, opryskliwości, aktów wandalizmu, aż na przemocy i okrucieństwie kończąc.

Fragment Wstępu