Waga podjętej tematyki wynika już choćby stąd, że nie da się wyręczyć podmiotów sfery publicznej z odpowiedzialności etycznej w trybie przygotowania kodeksów działań na różnych polach profesjonalnych zaangażowań, nie tylko pedagogicznych. Tu trafnie jest wykorzystane odniesienie do klasycznych już rozważań Leszka Kołakowskiego z tomu Kultura i fetysze, z jego kapitalnego eseju Etyka bez kodeksu. Warto podkreślić [...], że książka zawiera teksty grona autorów przekrojowo usytuowanych w humanistyce polskiej oraz w obrębie podziałów subdyscyplinarnych w samej pedagogice. Mamy tu pedagogów, kulturoznawców, psychologów, filozofów i socjologów, a w obrębie z kolei samych dyscyplin pedagogicznych przedstawicieli chociażby pedagogiki pracy, pedagogiki ogólnej; socjologii edukacji, pedeutologii czy historii wychowania i pedagogiki wychowawczej, ą w innym jeszcze podziale obecne są stanowiska pedagogiki katolickiej, pedagogiki konserwatywnej, liberalnej i krytycznej. Mamy także odniesienia międzynarodowe, z uwzględnieniem doświadczeń skandynawskich. Tematycznie wyróżnia się poza refleksją ogólnoteoretyczną odniesienie do sytuacji działania nauczycielskiego i trudno temu nie przyklasnąć.