Pod adresem współczesnego systemu kształcenia integracyjnego formułuje się różne zarzuty i słowa krytyki. Są one jednak konsekwencją nie tyle nieefektywnej pracy nauczycieli, ile całego spektrum zależności politycznych, ekonomicznych, społecznych, oświatowych. Krytyka polskiej szkoły integracyjnej, z jednoczesnym wskazywaniem perspektyw i kierunków rozwoju, znalazła szerokie odbicie w piśmiennictwie naukowym i publicystycznym. Dyskurs o polityce zmian prowadziło i prowadzi wielu przedstawicieli nauk pedagogicznych, socjologicznych, psychologicznych, medycznych, ekonomicznych i innych. […] Szkoła dla uczniów ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi […] może mieć wiele wymiarów. Jednak niezależnie od formy kształcenia placówki te powinno coś ważnego łączyć. Wspólną ich wartością powinna być dbałość o wysoką jakość dostosowania warunków kształcenia do potrzeb i możliwości uczniów ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi. Podstawowym warunkiem w tym zakresie jest odpowiednie merytoryczne przygotowanie nauczycieli do trudnych codziennych zadań w procesie kształcenia, wymagających wysokiego poziomu wiedzy z zakresu pedagogiki specjalnej. […] Celem badań [przedstawionych w książce] było ukazanie roli i miejsca placówek kształcenia integracyjnego w systemie edukacyjnym Polski po przemianach ustrojowych (lata 1989–2012; zebranie i usystematyzowanie wiedzy na temat integracyjnych przedszkoli, szkół podstawowych, gimnazjów i szkół ponadgimnazjalnych oraz edukacji osób niepełnosprawnych na poziomie szkół wyższych.

Ze Wstępu

SPIS TREŚCI