Wiersze O przemijaniu oraz inne wybrane liryki
978-83-7780-453-7/Rainer Maria Rilke, przełożył Adam Jarosz/2012
zł18.11
Tax included
Staraniem mym było możliwie najbliższe zachowanie zamierzonego sensu wiersza Rilkego, kładąc „nacisk” na „melodyjność” strofy, niekolidującą wszakże z charakterem samego dzieła.
Mam nadzieję, iż, wybrawszy z nieprzebranego niemal ogromu tworu Rilkego tak ważki aspekt przemijania, pod wieloma formami jawiący się w całym dziele autora, a powiązanego w sposób nieodłączny z tematyką wokół miłości, zabarwionego wyrazem melancholijnej nuty, stało się możliwym choć w części poprzez przyczynek ten również i w pewien sposób uwydatnić „obraz” rozwoju tworu Rilkego w wybranym względzie od najwcześniejszych, „bezpośrednich” w wyrazie, liryków do dojrzałej, przekraczającej bariery niemalże słownego wyrazu, późnej twórczości.
Wszelka „dalsza praca” pozostaje w rękach czytelnika, tworzącego za każdym razem „w sobie” obrazy nasycone barwami swego li tylko i najwewnętrzniejszego doznania. One to w rezultacie ostatecznie nadać zdołają ponadwymiarowość słowu, jako „pośrednikowi” jeno między czuciem a światem „doświadczonym”.
Wiersze O przemijaniu oraz inne wybrane liryki Rainer Maria Rilke, przełożył Adam Jarosz
978-83-7780-453-7/Rainer Maria Rilke, przełożył Adam Jarosz/2012
Specific References
Staraniem mym było możliwie najbliższe zachowanie zamierzonego sensu wiersza Rilkego, kładąc „nacisk” na „melodyjność” strofy, niekolidującą wszakże z charakterem samego dzieła.
Mam nadzieję, iż, wybrawszy z nieprzebranego niemal ogromu tworu Rilkego tak ważki aspekt przemijania, pod wieloma formami jawiący się w całym dziele autora, a powiązanego w sposób nieodłączny z tematyką wokół miłości, zabarwionego wyrazem melancholijnej nuty, stało się możliwym choć w części poprzez przyczynek ten również i w pewien sposób uwydatnić „obraz” rozwoju tworu Rilkego w wybranym względzie od najwcześniejszych, „bezpośrednich” w wyrazie, liryków do dojrzałej, przekraczającej bariery niemalże słownego wyrazu, późnej twórczości.
Wszelka „dalsza praca” pozostaje w rękach czytelnika, tworzącego za każdym razem „w sobie” obrazy nasycone barwami swego li tylko i najwewnętrzniejszego doznania. One to w rezultacie ostatecznie nadać zdołają ponadwymiarowość słowu, jako „pośrednikowi” jeno między czuciem a światem „doświadczonym”.