Odwracam życie dzień po dniu

Impresja

Kiedy patrzę, słucham, kojarzę – zwykłe skojarzenie – Jolę Mórawską z „Chabrami” Jana Brzękowskiego. Młoda dziewczyna o oczach jak chabry/ o chabrach jak: ach!/ o chabrach jak H/ uderza w serce w narodowe barwy/ i bawi i barwi/ barwami/ bar/ w snach. Ten uśmiech z asów na języku z gamy Asd-dur/ jest zorganizowaną fugą przeoczeń/ białawą gwiazdą na niebie z chabrów/ i z oczu. Brzękowski nie znał Joli Mórawskiej, chyba nie słyszał jej muzyki, poetyckich wynurzeń. Mimo to bukiet chabrów mógłby jej dać z miłości. Wtedy Ona mogłaby mu odpowiedzieć na przykład tak: kieliszek wina/ papieros za papierosem/ i wyrzuć to z siebie/ co dławi i dusi.../ a potem/ skręć kark tęsknocie/ wyrzuć za okno/ i utop ostatni żal w kropli na dnie butelki/ a gdy poczujesz bluesa/ wygarnij cały magazynek/ do pieprzonych wspomnień/ i jesteś wolny.../ świt powita spokojnym kacem/ i delikatnym uśmiechem w lustrze.../ bo przecież.../ to był tylko epizod.../ jak z filmu/ zagrałeś najlepiej/ jak potrafiłeś/ niczego nie żałuj/ i nie oglądaj się wstecz/ jeszcze masz coś do zrobienia.
„To był tylko epizod jak z filmu”, uczucie istniejące w abstrakcyjnej, poetyckiej rzeczywistości, świecie wyśnionym, wyobrażonym. Subtelność, kobiecość w najbardziej kobiecym oddaniu, zmysłowość tkana jedwabiem... banał, a może potrzeba wyrażania najskrytszych doznań, olśnień, zachwytów pięknem niedostrzegalnym w pierwszym spojrzeniu. Pierwsze u nielicznych tylko.

Bogdan Bombolewski