Pan Adam pisze nie tylko o sobie, lecz także o innych pacjentach – pobratymcach w niedoli. Ale – oczywiście – w tych białych salach najbardziej porusza nas bladość śmierci. Szpital nie wystarcza, by nadzieja była mocna – właśnie jej brak jest jednym z głównych „bohaterów” tego zapisu.

Wiersze te chcą pojąć bliskość transcendencji. To już nie jest daleka obawa, to jest coś najistotniej dziejącego się w podobnych sytuacjach. Oswojenie tej nadziei, będącej jednocześnie trwogą, jest jednym z leitmotivów tego zapisu.

Panu Adamowi życzymy wygranej potyczki z zagrożeniem. Ono wszakże dotyczy nas wszystkich i Pan Adam tego nas uczy. Dlatego warto odłożyć złudzenia na bok i ze stoickim spokojem zobaczyć, jak to się dzieje naprawdę...

Leszek Żuliński