Mamy w tym zbiorze do czynienia z poezją niecodzienną. Te wiersze napisała niespełna dwudziestoletnia dziewczyna, która boryka się z poważną chorobą. Cisną się więc na usta dwie kwestie. Pierwsza: jaki to fenomen, że walcząc z chorobą, nosi się jeszcze w sobie potrzebę poezji, że w niej szuka się ekspresji witalnej. Druga to pytanie, czy poezja może być terapeutką? Tak czy owak Aneta Targańska rzuciła sama sobie koło ratunkowe- wysławiając własne nieszczęście, zaczęła formułować swoją osobowość. Przeciwstawiła ciężarowi choroby opowieść o swoim wytrwałym istnieniu.