Autoportret niedokończony

Jest to poezja z założenia metafizyczna, mająca ambicję ogarnięcia całości tego, co dzięki zmysłom, wrażliwości i wyobraźni człowiek gotów jest uważać za realne. [...] Nie to, jak jest, ale to, jak spostrzegam i przedstawiam świat, stanowi źródło prawdziwej wiedzy, że śmierć nie kończy obecności człowieka na ziemi, że na „dalszy ciąg” zasłużyć można, natężając zmysły i okazując uwagę innym stworzeniom, że miłość silniejsza jest niż chaos i natręctwo przemijania. By jednak ustanowić tę prawdę, trzeba przemówić w uniesieniu i z retoryczną siłą. [...] Szymańska stawia w istocie problem kunsztu, wypróbowuje siłę pewnego języka, retorycznością swego stylu demaskuje sztuczność (literackość) sytuacji mówienia wierszem, wymawiając słowa afirmacji – testuje ich magiczną moc. Ujmując to inaczej, poetka wie, że mówi „mimo rzeczy”, lecz wierzy lub pragnie wierzyć i w taką ewentualność, że świat da się uwolnić słowem ze stanu niejasności. Będzie, jak mówisz, że jest. Retoryka jest rodzajem perswazji zwróconej przeciw zwątpieniu i bezradności. Szymańska kreśli więc ambitny projekt, a jej poezja to jedno z najlepszych we współczesnej poezji wcieleń wyobraźni religijnej.