Wiersze tu pomieszczone pogrupowane są w kilka cykli rozpiętych między tonacjami publicystycznymi a lirycznymi, między sarkazmem a czułością, prozą życia a jego metafizyczną nutką. Zaczyna się to wszystko mocnym akcentem. Ulicki daje upust swojej „polityczności” – cykl „Moje plemię” to obraz dzisiejszej Polski z ciągnącym się za nią ogonem historycznym i forpocztą emocji współczesnych, których piekiełko przeżywamy na co dzień. W tych wierszach jest „mięso czasu współczesnego”. Praży je Ulicki na ruszcie pytań retorycznych i odpowiedzi tragicznych. Stawia się pod prąd polskiej „głupocie plemiennej”, nazywanej bezczelnie patriotyzmem, nas zaś stawia wobec wielu gorzkich refleksji i narodowych zmartwień lub trywializmów.