Asumptem do powstania tej książki stało się przekonanie autorki o obecności w utworach doby romantyzmu fantazmatów demonicznej kobiecości […]. Głównymi bohaterkami niniejszej publikacji są rusałki, czarownice, dziwożony, Goplany i upiorzyce. Rusałki wplecione w tkankę ballad odzwierciedlają nieodgadnione siły przyrody i reprezentują „śmiercionośny oddech natury”. Czarownice jawią się jako specjalistki od modelowania antyładu, wprowadzania porządku diabelskiego do ludzkiego życia […]. Dziwożony z kolei wpisują się w górską przestrzeń, dlatego pojawiają się w tekstach twórców romantycznych oczarowanych tradycyjną kulturą ludową Podhala. Owe demony kobiece ucieleśniają surowe i dzikie oblicze Tatr. Wodne feminy – Goplany uosabiają dwuznaczny charakter swego żywiołu. Z jednej strony są pełne uroku, a z drugiej symbolizują niebezpieczeństwo emanujące z wodnych toni. Wreszcie upiorzyce reprezentowane przez wampirzycę i strzygę obrazują niebywale groźny aspekt kobiecości, ponieważ bez skrupułów wybierają swe ofiary, aby pozbawić je życia. Demoniczne kobiety niewątpliwie fascynowały romantyków, reprezentując typ femmes inspiratrices.