Romanca na dwie wiolonczele

Z Jerzym poznała się na studiach. On był wtedy na trzecim roku, ona na pierwszym. Ale uczyła się tylko rok na stacjonarnych. Na studia zaoczne przeniosła się, gdy zaproponowano jej pracę w Filharmonii. Wreszcie mogła być samodzielna! Zapisała się do Spółdzielni Mieszkaniowej, założyła książeczkę i cieszyła się, że los do niej się uśmiecha. Miała pracę, miała pierwszą miłość! [...]

Trzask! Wymierzyła mu ostry policzek.
– Ty draniu! Jak mogłeś mi to powiedzieć? Wiesz przecież, jaka byłam! Wierna tobie jednemu przez pięć lat! Bóg cię skarze za te słowa! – krzyknęła głosem pełnym oburzenia i żalu.
Wyszła z jego mieszkania z podniesioną głową, z godnością, by już tam więcej nie wrócić, mimo że zostawiła w nim kilka swoich osobistych rzeczy.

Fragment książki