Tą książeczką, chciałam spróbować przywrócić pamięć o tym, co w późnych latach 70. było w Toruniu barwne i bezbronne jak kwiat na betonowej pustyni tamtych lat. Mam tu na myśli pamięć o wolnych ludziach, artystach żyjących po swojemu, co ówcześnie graniczyło wręcz z cudem. Ta pamięć coraz bardziej ginie, jeszcze trochę i przepadnie bez śladu. Dlatego ważne są dla mnie opowieści Wypłowiałego, postaci fikcyjnej, ale będącej uosobieniem tamtych ludzkich losów i niezłomnych postaw.