Powieść Zenit i nadir jest rozrachunkiem nie tylko z okresem „błędów i wypaczeń”, ale także z własnymi błędami, jest gorączkowym zapisem wewnętrznych rozterek, wśród których autor stara się ocalić swój socjalistyczny, w przedwojennym tego słowa znaczeniu, idealizm. Jest między zenitem (punktem najwyższym) i przeciwległym nadirem.