W książce starano się udowodnić, że udzielone Polsce, a także innym krajom Europy Środkowo-Wschodniej wsparcie Unii Europejskiej w postaci funduszy pomocowych i przedakcesyjnych, pomimo różnicy w celach nie miało charakteru doraźnego, ale przybrało postać skutecznego instrumentu służącego integracji Polski z UE. Fundusze pomocowe PHARE w latach 1990–1997 miały głównie na celu wsparcie transformacji polskiej gospodarki, chociaż od 1994 roku pojawił się w nich wyraźny akcent proakcesyjny, zaś celem funduszy przedakcesyjnych (PHARE II, ISPA, SAPARD) była już konkretna pomoc dla działań dostosowujących polską administrację i służących modernizacji i rozwojowi ważnych elementów infrastruktury do standardów europejskich. W ten sposób fundusze te stały się w efekcie istotnym elementem polityki regionalnej Unii Europejskiej stosowanym wobec Polski jeszcze przed jej akcesją do Unii. W książce starano się również udowodnić, że unijne fundusze pomocowe i przedakcesyjne pozwoliły, pomimo licznych trudności proceduralnych, organizacyjnych, kadrowych itp., przygotować polską administrację centralną i terytorialną do w miarę sprawnego programowania, wdrażania i monitorowania dostępnych po akcesji do Unii środków z funduszy strukturalnych. Autor stara się znaleźć odpowiedź na pytanie, czy strumień pieniędzy unijnych lokowany był prawidłowo w poszczególnych regionach, jakie były trudności z absorpcją środków unijnych i jak przebiegały te procesy w poszczególnych regionach?