Paradoks o słowie i dźwięku

„...Wciąż z nadzieją i uporem rozprawiamy o szansie, jaka się ujawniła przed 80-ciu laty w powracającej kulturze słuchu, a tym samym w nowej wersji «trójjedynej chorei», wyrażającej się jak niegdyś: w brzmiącym słowie, dźwięku i ruchu, która w mnogości swych form realizuje się w czasie i dźwiękosferycznej przestrzeni. Towarzyszą temu oczywiście różnego typu wątpliwości, zastrzeżenia, awersje do techniki, staroświeckie nawyki, obawy spowodowane chwilowym zakłóceniem równowagi zmysłów, a czasem «z przeproszeniem» zwyczajne niedouczenie i brak wyobraźni... Jedno jest przy tym nieuchronne: nie obejdziemy się bez zrozumienia zasad i poznania kierunków, czyli bez rozszyfrowania reguł gry...”