W dwudziestoleciu międzywojennym wielu wybitnych polskich naukowców oraz działaczy społeczno-politycznych, a także nauczycieli i publicystów, doceniło potencjał wychowawczy rodziny. Badacze widzieli w niej ważne środowisko wychowawcze, które warunkuje rozwój dzieci i młodzieży, a jednocześnie determinuje realizację perspektyw rozwojowych narodu i państwa. Mocno eksponowali kwestię współpracy rodziny i szkoły, uzależniając od niej efektywność oddziaływań wychowawczych na młode pokolenie Polaków. Z przychylnością odnosili się do stopniowo rozwijającej się aktywności rodziców, której przejawem były zawiązujące się stowarzyszenia, przyczyniające się do upowszechniania wiedzy pedagogicznej w środowiskach rodzinnych oraz popularyzacji współpracy szkoły z domem rodzinnym ucznia. Wychowawczą rolę rodziny doceniło również Ministerstwo Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego, które w wydawanych aktach prawnych kładło duży nacisk na konieczność prowadzenia współpracy domu i szkoły w wielu obszarach. Dyskurs o kondycji rodziny, jej wychowawczym funkcjonowaniu oraz relacji ze szkołą toczył się także w nieurzędowej części dzienników urzędowych, wydawanych przez kuratoria okręgów szkolnych. W monografii przedstawiono współpracę rodziny i szkoły w Drugiej Rzeczypospolitej w szkołach średnich ogólnokształcących Okręgu Szkolnego Krakowskiego. Wykorzystano przy tym sprawozdania dyrekcji tych szkół oraz kroniki, księgi jubileuszowe i pamiątkowe, a także materiały publikowane w Dziennikach Urzędowych Kuratorium Okręgu Szkolnego Krakowskiego oraz dokumenty drukowane pozyskane ze zbioru Archiwum Narodowego w Krakowie.