Dom z wierszy – taki tytuł nosi jedna z ostatnich książek Romana Śliwonika. Mój zmarły przyjaciel uważał, że każdy poeta buduje wierszami swój dom, najbardziej własny i suwerenny. Buduje, nawet jeśli tej czynności sobie nie uświadamia. Ślady tego tematu możemy odnaleźć także w twórczości Iwaszkiewicza, Różewicza, Ważyka i kilku innych poetów.

Budowanie trwa długo – od pierwszych wierszy pisanych własnym językiem, aż do końca życia. Poeta buduje dom, mebluje go, wyposaża w sprzęty, obrazy, bibeloty. Wszystko to z biegiem lat wychodzi z mody, starzeje się, psuje, ale zostaje w domu, staje się jego niezbywalną częścią.

Mój dom jest stary i staromodny. Staromodny jak rymowany wiersz.

Marek Wawrzkiewicz