Historia jest dyskursem toczonym w teraźniejszości o przeszłości w imię przyszłości. Dyskursem, który zapewne nie zakończy się nigdy, choć tak często mówi się o ucieczce od historii. Wręcz nie można wyobrazić sobie zbiorowej amnezji i jej konsekwencji. Pozostaniemy z jej głębią i mieliznami, na nowo odpowiadając na pytania, jakie zadaje nam teraźniejszość i wyobrażenia „projektujące" sytuowane już w przyszłości. Praca jest jakby kontynuacją badań autora nad wizjami przyszłości, bowiem jego zdaniem każdą z przyszłości wybieramy, orientując się na kształty przeszłości. Pozostawiając historykom historiografii wizje kreowane przez „właściwych" historyków, autor zajął się formami i treściami współtworzenia pamięci zbiorowej przez twórców działających ze współczynnikiem licentia poetica, a mających niemały wpływ na rozumienie przeszłości. Zauważając niedostatki w oglądzie problemu przez historyków literatury, których interesują przede wszystkim formy, autor zajął się przede wszystkim treściami, jakością autorskich wizji, niekiedy zupełnie innych, mitotwórczych i mitoburczych. Prezentacja dorobku wizjonerów, poprzedzona rozważaniami o istocie czasu, świadomości człowieka mitycznego, zdaje się pełna. Autor wykorzystał około 500 powieści, jakie ukazały się po roku 1945, a z pewnością są to utwory najbardziej reprezentatywne.