Tematem książki jest rozwój polityki USA wobec sojuszu Egiptu z ZSRR w latach 1971–1976. Wybór tematu wynika ze znaczenia tej kwestii dla zrozumienia całości polityki USA wobec Bliskiego Wschodu. Równie ważnym powodem zajęcia się przez autora tym problemem był fakt dynamicznych zmian w stosunkach Egiptu i ZSRR w podanych wyżej latach. W okresie „zimnej wojny” w regionie bliskowschodnim wzrosły wpływy USA i ZSRR, upadło natomiast znaczenie mocarstw europejskich. W pierwszej połowie lat 70. elity polityczne Egiptu (głównie prezydent Anwar As-Sadat) zaczęły jednak dążyć do zmiany międzynarodowego usytuowania swego kraju, ponieważ dotychczasowy sojusz z ZSRR okazał się nieopłacalny politycznie. Rządząca wówczas w USA administracja Richarda Nixona prowadziła natomiast dwutorową politykę: zachęcała kraje arabskie do zbliżenia z USA oraz wspierała Izrael. Pomoc Izraelowi uniemożliwiała Egiptowi militarne rozwiązanie sporu. Administracja liczyła, że zmusi to władze Egiptu do przyjęcia polityki proamerykańskiej. Rzeczywistość okazała się bardziej skomplikowana, bowiem niektóre posunięcia władz amerykańskich przedłużały proces zbliżania Egiptu z USA. Ostatecznie jednak polityka władz Stanów Zjednoczonych zakończyła się sukcesem.