Polska–Francja 1945–1950

Celem pracy jest prześledzenie stosunków polsko-francuskich w latach 1945-1950. Stosunki z Francją w tym okresie należały do najistotniejszych elementów polskiej polityki zagranicznej. Francja była pierwszym państwem na Zachodzie, które utrzymywało nieformalne stosunki dyplomatyczne z PKWN-em, jako pierwsza uznała Tymczasowy Rząd Jedności Narodowej. Oba kraje do roku 1947 znajdowały się w okresie, który można określić jako przejściowy. We Francji współrządzili komuniści, a w Polsce w rządzie było jeszcze miejsce dla przedstawicieli emigracji londyńskiej z Mikołajczykiem na czele. Oba kraje nie miały uregulowanych kwestii granicznych. Polska granica na Odrze i Nysie Łużyckiej była powszechnie kwestionowana, a Francuzi snuli plany poszerzenia swojego terytorium kosztem pokonanych Niemiec. Polskę i Francję łączyła wreszcie tradycyjna przyjaźń i układ polityczny opatrzony tajną wojskową klauzulą z 19 lutego 1921 r., który z formalnego punktu widzenia nadal obowiązywał. Jeżeli uwzględnić przy tym bardzo silne związki gospodarcze i liczącą około 500 tys. osób emigrację polską, zamieszkującą na terenie Francji, łatwo zauważyć, że wspólne problemy i interesy obu krajów były bardzo zbieżne. Nic więc dziwnego, że to właśnie z Francją obok Związku Sowieckiego Polska utrzymywała w tym okresie najbardziej ożywione stosunki dyplomatyczne. Mimo to nie dysponujemy do dziś całościowym obrazem tych stosunków.