Okruchy życia
978-83-61185-24-6/Maciej Franz/2008/106
12,08 zł
Brutto
Czasami człowiek budzi się w nocy przekonany, że to już dzień i tylko ciemność za oknami przekonuje nas o naszej pomyłce. Kładziemy się ponownie do snu, często nie zastanawiając się, dlaczego ten sen został przerwany. Nie wszystko co nas otacza jako ludzi musi być w pełni zrozumiale i racjonalne. To, co chcę zaprezentować w tym tomiku to najskrytsze myśli mego wnętrza, te drobne uczucia, gdzieś tam głęboko pochowane, skryte przed światłem codziennym otaczającego nas świata. Czynię to z dużą dozą niepewności, pełen wątpliwości. jednak wierzę, że nie tylko ja tak patrzę na świat, a demony, które krążą we mnie, nie są tylko moją własnością. Mam nadzieję, że znajdą się ludzie, którzy odczytają te teksty tak samo, jak ja. A może znajdą w nich coś innego, dla nich cennego, czego nawet bym się tam nie spodziewał znaleźć. Chcę zaprezentować tych kilka opowieści o miłości i cierpieniu, które jej towarzyszy. O tęsknocie za drugim człowiekiem, poszukiwaniu szczęścia, wierze w dobro, nawet wtedy gdyby wszystko wokół miało umrzeć i stracić sens. Utwory te powstawały w różnym czasie, niosą więc różne emocje, choć ich motywem przewodnim jest miłość. W spotkaniu z dorosłym światem, pełnym okrucieństwa stajemy często wobec problemów, wyborów i ponoszenia ich konsekwencji. Ta narastająca świadomość, że tych konsekwencji nie da się uniknąć z biegiem lat, staje się w nas pełniejsza. Wybierając drogę nauki, badań, poszukiwań prawdy w skrawkach zachowanych źródeł, zdawałem sobie sprawę, że musi to oznaczać poskromienie emocji. Nie można bowiem przeszłości próbować opowiadać i rekonstruować poprzez emocje, tu trzeba chłodnego umysłu i spokojnej, wyważonej analizy. Jednak to nie realizuje mnie w całości. W chwilach zmęczenia, opuszczenia i samotności odczuwam potrzebę rozmowy z sobą, chęć wyjaśnienia i opowiedzenia sobie samemu świata. Gdy codzienność staje się już tak normalnie nieznośna, to pozostaje ucieczka w siebie, poszukanie swojego azylu. Te utwory to mój azyl, ucieczka na moją samotnię, próba robinsonady, tak by nie mógł mnie zranić już nikt. To zapisy kolejnych ucieczek, skarg i łkań nad niedolą życia, które jest tak wielką wartością, że warto dla niego znosić wszelkie męki. Prezentuje te utwory, nie wiedząc, dokąd może to mnie zaprowadzić.
Maciej Franz
Okruchy życia Maciej Franz
978-83-61185-24-6/Maciej Franz/2008/106
Specyficzne kody
Czasami człowiek budzi się w nocy przekonany, że to już dzień i tylko ciemność za oknami przekonuje nas o naszej pomyłce. Kładziemy się ponownie do snu, często nie zastanawiając się, dlaczego ten sen został przerwany. Nie wszystko co nas otacza jako ludzi musi być w pełni zrozumiale i racjonalne. To, co chcę zaprezentować w tym tomiku to najskrytsze myśli mego wnętrza, te drobne uczucia, gdzieś tam głęboko pochowane, skryte przed światłem codziennym otaczającego nas świata. Czynię to z dużą dozą niepewności, pełen wątpliwości. jednak wierzę, że nie tylko ja tak patrzę na świat, a demony, które krążą we mnie, nie są tylko moją własnością. Mam nadzieję, że znajdą się ludzie, którzy odczytają te teksty tak samo, jak ja. A może znajdą w nich coś innego, dla nich cennego, czego nawet bym się tam nie spodziewał znaleźć. Chcę zaprezentować tych kilka opowieści o miłości i cierpieniu, które jej towarzyszy. O tęsknocie za drugim człowiekiem, poszukiwaniu szczęścia, wierze w dobro, nawet wtedy gdyby wszystko wokół miało umrzeć i stracić sens. Utwory te powstawały w różnym czasie, niosą więc różne emocje, choć ich motywem przewodnim jest miłość. W spotkaniu z dorosłym światem, pełnym okrucieństwa stajemy często wobec problemów, wyborów i ponoszenia ich konsekwencji. Ta narastająca świadomość, że tych konsekwencji nie da się uniknąć z biegiem lat, staje się w nas pełniejsza. Wybierając drogę nauki, badań, poszukiwań prawdy w skrawkach zachowanych źródeł, zdawałem sobie sprawę, że musi to oznaczać poskromienie emocji. Nie można bowiem przeszłości próbować opowiadać i rekonstruować poprzez emocje, tu trzeba chłodnego umysłu i spokojnej, wyważonej analizy. Jednak to nie realizuje mnie w całości. W chwilach zmęczenia, opuszczenia i samotności odczuwam potrzebę rozmowy z sobą, chęć wyjaśnienia i opowiedzenia sobie samemu świata. Gdy codzienność staje się już tak normalnie nieznośna, to pozostaje ucieczka w siebie, poszukanie swojego azylu. Te utwory to mój azyl, ucieczka na moją samotnię, próba robinsonady, tak by nie mógł mnie zranić już nikt. To zapisy kolejnych ucieczek, skarg i łkań nad niedolą życia, które jest tak wielką wartością, że warto dla niego znosić wszelkie męki. Prezentuje te utwory, nie wiedząc, dokąd może to mnie zaprowadzić.
Maciej Franz