Przepustka do nieba

Każdy poeta ma własną odpowiedź na wszystkie pytania. Jednak nie może przekazać wszystkiego do końca, odsłonić się całkowicie, aby Czytelnik, wędrując po strofach czasami w tonie apokryficznej kosmogonii, symbolicznego melanżu zagubionego etosu dobra i zła, a szczególnie w kontekście wolności sumienia, wkroczył w rewiry duchowości i we współczesnym pejzażu świata z imperium środków, którym człowiek owinął się niczym w kokonie – wykrzesał własną nadzieję i resztę dopowiedział sam. Już niczego nie jesteśmy dziś w stanie pojąć jako cel sam w sobie, lecz wyłącznie jako środek ku czemuś. Wartości przychodzą do nas z zewnątrz, lecz ich nie doświadczamy. Człowiek ogłuszony ilością informacji i brakiem jednoznacznych kryteriów wyboru między nimi, przyjął naturę monologową, potakującą. Każdy znajdzie okruch swojego życia: prawda i fałsz, miłość i gwałt, mądrość i filozofia, natura i kultura, dobro i zło, trwanie i śmierć, pustynia serca i romantyczne zrywy. A zatem wybierajmy, póki jeszcze wybierać można, bo może ktoś inny za nas wybrać. Białe albo czarne, życie albo smierć, światłość lub ciemność, sacrum czy profanum?