Jeszcze w tekstach Heraklita oraz innych filozofów przedsokratejskich Poezja łączyła się z Myślą. Później bywało różnie. Wypada odnotować związki z Rytmem i Zabawą (sensem i nonsensem; Pochwałą lub Przyganą.
W miarę dość skromnych możliwości staram się zachować ślady tych wszystkich związków w swoich tekstach. Stosując kryteria przyjęte przez śp. krytykę literacką, powinienem być przypisany do tzw. pokolenia „Współczesności”, i w którymś z pierwszych numerów tego dwutygodnika figurowałem nawet w stopce redakcyjnej.
Przyjąwszy normalne kryteria artystyczne, uważam się za niedogmatycznego kontynuatora pracy, którą rozpoczął nadrealizm francuski. I taką postawę starałem się zachować od książkowego debiutu w 1960 r. do tego pierwszego w moim życiu wyboru wierszy. Z małą poprawką – na początku lat siedemdziesiątych zmieniłem formę zapisu w wierszu wolnym, wprowadzając duże litery nawet w środku frazy, po prostu jako sygnał, że przed majuskułą znajduje się dowolny znak przestankowy, a wybór właściwego zależy od czytelnika/słuchacza. Taki zapis uwzględnia również fakt, że wiersze lepiej prezentują się w głośnym lub półgłośnym czytaniu, zwłaszcza gdy mają sporo aliteracji. W ten sposób zapis zmienia się w rodzaj partytury dla słów.

Autor