My – kto to?

My? Nie rozumiem.
Tak miło schować się za to „my”
Jak za maską karnawałową,
Ale to ja rozpadam się i chcę siebie pozbierać,
To ja nie znajduję siebie
W biurze rzeczy znalezionych,
To ja - gdy nie mam innego wyjścia - ustawiam się
w kolejce,

By zająć miejsce ostatnie -
Miło pomyśleć, że ostatni będą pierwszymi,
To mnie nogi się plączą i potykam się o kamyczek,
Gdy chcę zdążyć przed sobą
Na Sąd Ostateczny,
Żeby wszystko raz wreszcie wyjaśnić...
Ja, ja, ja! (śmiech!)
Może „nazywam się milijon"?
Dość!