Emigracyjna biografia Adama Lizakowskiego rozgrywa się na planie przestrzennym dwóch miast: San Francisco i Chicago. Poświęcił im wiele wierszy, spisując coś w rodzaju poetyckiego dziennika imigranta, który chciałby uczynić z tych miast nie tylko swoje naturalne otoczenie, ale i wpisać je w swój świat wyobraźni na równi z miastami i miasteczkami dzieciństwa. Nowe miasta miałyby stać się także częścią jego duchowego wnętrza, odsłaniając przed oczami poety nie tylko to, co widzialne, ale i własne podglebie mitów, majaczenia przeszłości, sny dawnych mieszkańców, czyli to wszystko, co decyduje o głęboko intymnych wiązaniach, jakie spokrewniają człowieka z danym mu miejscem.