O jego poezji pisał Leszek Szaruga: W utworach Sobolczyka to przenikanie pod powierzchnię gotowych form, kwestionowanie obowiązujących reguł językowych odbywa się na pograniczu snu i jawy owa senna rzeczywistość, z jej realistycznym odczuciem i niemożnością jego wyrażenia wydaje się bardziej realna niż rzeczywistość. O nowym tomie Homunculus Sobolczyk mówi: W ostatnim tomie, jak i w ostatnim życiu, zmierzam ku uspokojeniu. Sobolczyk jest poetą radykalnym: nie obawia się sąsiedztwa rzeczy drastycznych i delikatnych, nie unika zestawień ordynarnej mowy ulicy (wraz z młodzieżowym slangiem) z wyrafinowanymi i przewrotnymi cytatami z tak zwanej literatury wysokiej. Obrazy homunkulusa (niedokształtowanego człowieka ze społecznej retorty; wyznania estetyzującego narcyza oraz pępkocentryczne zwierzenia egotysty zderzone zostają z pogłębioną medytacją. Wskazane pobieżnie dychotomie tworzą rozpoznawalny styl Piotra Sobolczyka. Od czasu publikacji debiutanckiego tomu Samotulenie poeta znacznie rozwinął swój niecodzienny talent.