Jidi Majia w swojej twórczości przejmuje te wszystkie cechy poezji chińskiej, ale także wzbogaca je o to, w co wyposażyła go jego ziemia, jego naród i historia. Stąd w tych wierszach są nie tylko krajobrazy – są w nich legendy i wierzenia narodu Yi, zwyczaje i obyczaje postaci ludowych, mędrców i nauczycieli, postaci kobiet, które go urodziły i piastowały. I jest to także poezja ciągłych, otwartych deklaracji: jestem z narodu Yi, jestem z tej ziemi. W poezji europejskiej taka deklaratywność byłaby chyba niemożliwa.