Gdy zakończyła się zimna wojna, mogło się wydawać, że widmo atomowego Armageddonu przestało krążyć nad światem. Kilkanaście majowych dni w 1998 r. rozwiało to złudzenie. Dwa azjatyckie państwa, Indie i Pakistan, mogły być wówczas bliżej rozpętania wojny nuklearnej niż USA i ZSRR w ciągu słynnych „Trzynastu Dni” kryzysu kubańskiego.
       Książka zawiera analizę przebiegu kryzysu wywołanego przez indyjskie i pakistańskie próby nuklearne. Autorka stara się wykazać, iż kryzys ten miał gwałtowniejszy i o wiele bardziej niekontrolowany przebieg niż zimnowojenne kryzysy nuklearne. Przyczyn tego stanu rzeczy szuka w charakterze pozimnowojennej struktury układu międzynarodowego oraz w specyfice trwającego od ponad pięćdziesięciu lat konfliktu indyjsko-pakistańskiego. Łączy go również z niestabilnością polityczną i ekonomiczną obydwu państw. W książce znalazła się ponadto analiza wpływu kryzysu na dalszy rozwój stosunków dwustronnych między Indiami i Pakistanem oraz na zmiany w układzie stosunków międzynarodowych, przede wszystkim zaś na międzynarodowy reżim nierozprzestrzeniania broni nuklearnej.