Po kryzysie finansowym 2008 roku zmiany w środowisku międzynarodowym postrzegane są jako prawdziwie systemowe. Zwiastowany jest koniec dominacji Zachodu, a ośrodek przywództwa cywilizacyjnego miałby nieuchronnie przesunąć się na Wschód – ku rosnącym w potęgę Chinom i Indiom. Często wiąże się z tym widmo nowej globalnej konfrontacji między Zachodem i „resztą świata”. Inną perspektywą jest upatrywanie w zmianach postępującej konwergencji rozwojowej, zrastania się Zachodu i Wschodu, przenikania się wpływów politycznych i gospodarczych. W symboliczno-geopolitycznym wymiarze świat zrósłby się w Nową Pangeę, w której zanikłyby podziały na centrum i peryferia, bieguny przywództwa i strefy dominacji. Zamysłem Autora jest przeanalizowanie, jak gwałtowne zmiany środowiska międzynarodowego i nowe wizje z tym związane zmuszają do porzucenia obowiązujących paradygmatów polityki międzynarodowej, starych i sprawdzonych pojęć, którymi przyjęto ją opisywać. Autor próbuje wykazać, że do transformującego się świata coraz trudniej przykładać stare miarki.