Igry sentymentalne

[...] Głęboki spokój opadł na Adama, jak ciemność, bo chyba stracił świadomość na tę jedną sekundę, aby móc przyjść do siebie.
Merci, Paul, merci, – wyszeptał, nie zdając sobie sprawy, gdzie jest. Położył głowę na kierownicy. I nagle poczuł na włosach przesuwającą się rękę. Usłyszał pełne niepokoju słowa:
– Adamie, co panu jest?... słabo panu?
Zdrętwiał pod tym dotknięciem. – Już kiedyś to było, tak było... tylko ręka, która go wtedy dotykała, była brudna od krwi: Izabelle, powiedział głośno... [...]