Tematem niniejszego opracowania są stosunki polsko-niemieckie w latach 1945-1989 i ich obraz ukazywany w polskiej publicystyce katolickiej tegoż okresu. Przez polską publicystykę katolicką rozumie się wszelkie enuncjacje prasowe zawarte w takich tytułach jak: „Tygodnik Powszechny”, „Tygodnik Warszawski”, „Znak” i „Więź”. Stosunki polsko-niemieckie dotyczą ich wzajemnych relacji, głównie w sferze polityki, a także gospodarki, kultury i odniesień międzyludzkich. Badaniu poddaje się okres, w którym zachodziły ciągłe zmiany dotyczące zjawisk ze sfery polityki międzynarodowej i wewnętrznej. Cezura początkowa zakreślona jest upadkiem III Rzeszy, a koniec badań dotyka momentu przemian demokratyzacyjnych w Europie Środkowo-Wschodniej, obalenia muru berlińskiego. W okresie 1945-1989 zaszły istotne przeobrażenia w stosunkach polsko-niemieckich. Od stanu dwustronnego antagonizmu, później rezerwy, doszło w końcu do normalizacji i nastania partnerskich relacji. Publicystyka katolicka i jej środowisko, co udowodniono w pracy, wniosły w ten proces znaczący wkład.