T.R.: Wprawdzie życie dramatu rozpoczyna się z chwilą symbiozy z teatrem, żywymi aktorami, myślą reżysera, scenografem, światłem, dźwiękiem, muzyką. Dramat zaczyna ożywać. Staje się nowym, żywym organizmem. I umiera co wieczór. K.B.: Mam głębokie przekonanie, że teatr to proces, wymiana energii, myśli, emocji, wartości, idei...

Twórczość naukowa Kazimierza Brauna weszła na trwałe do polskiej teatrologii. Jego nazwisko pojawia się na wielu obszarach: teorii teatru, praktyki, krytyki i historii.

Do grona tych, którzy przypomnieli Norwida w sposób najbardziej spektakularny (w tym wypadku chciałoby się powiedzieć „spektaklowyrdquo;"") i ocalili jego pamięć dla potomnych, należy bez wątpienia profesor i reżyser Kazimierz Braun. Jest to najwybitniejszy i najbardziej doświadczony reżyser norwidowskich dramatów, a także autor wielu cennych opracowań dotyczących zjawiska Norwid.