Śpiewam ciszę

Od autorki…

Drogi Przyjacielu Poezji, jeśli weźmiesz do ręki ten tomik i przeczytasz, to już będzie to nagrodą dla mnie. Nie chcę o sobie pisać długo. Piszę jak żyję. Życiopisanie jest moim ocaleniem, ale czasem i udręką. Dotąd wydałam pięć tomików wierszy o różnych barwach emocjonalnych i treściowych, tak zresztą jak to w życiu bywa… Zawsze staram się być tożsama z tym, co piszę i o czym piszę. Ten – być może – ostatni tomik zatytułowałam Śpiewam ciszę… Zaznaczam, że nie jest to żaden oksymoron. Po prostu piszę teksty do piosenek, ale nie umiem ich wyśpiewać… Jednak jeśli miałabym metaforycznie skomentować ten tytuł i całą zawartość treściową tej książeczki, ustawiając siebie w jakiejś tam kondycji, to powiem tak: jestem jak mały ptak, w którego dziobku (a raczej gardełku) zagnieździły się nuty, ale że jest to nieśpiewny ptak, to nutki kopią go w serce… W tym tomiku znajdują się też wiersze nieśpiewne, choć muzykę zawsze można dopisać, nawet do reportaży, bo życie Prawdą jest… I tylko tak opisane ma sens i daje się nawet w ciszy śpiewać…