Nihumim

Niniejszy zbiorek wierszy ukazuje, że w miarę nabywania coraz większej sprawności w językowym opanowywaniu tego, co trudno wyrażalne, pisarz coraz głębiej odczuwa własną samotność. Dar, który miał pogłębić poczucie wspólnoty, staje się nieuchronnie sprawcą odosobnienia. Jest to czas wewnętrznego przeobrażenia, trudnej dojrzałości, która uświadamia, że wiersz jest zawsze daremną próbą przekazania innym tego, co nieprzekazywalne. Z tego doświadczenia i czasu wewnętrznej metamorfozy (Nihumim) wyrastają wiersze Stanisława Raginiaka, a słowo samotność powtarzane w nich wielokrotnie, spina te wiersze – brulionowe notatki z codzienności – ciemnym światłem zrozumienia owego szczególnego czasu przemiany między pragnieniem współ-obecności a koniecznością ukrycia się w milczeniu.