W ocenie części badaczy kryzysów i konfliktów ich nieprzewidywalność ma charakter katastrof naturalnych, co ukierunkowało od początku lat 90. XX wieku rozpoznawanie tych zjawisk ku poszukiwaniu ich źródeł. Zawodności i braku precyzji modeli matematycznych mających umożliwiać sygnalizowanie zagrożenia nimi dowiodły – podobnie jak niegdyś upadkiem dominium sowieckiego – dezorientacja i zaskoczenie środowisk politycznych wybuchem Arabskiej Wiosny. Książka będąca drugą częścią komplementarnego opracowania wskazuje możliwości rozpoznawania tych zjawisk poprzez wprowadzoną w części pierwszej kategorię ich analizy. Kryzysy i konflikty epoki postbipolarnej dowodzą społecznej proweniencji ich źródeł. Erudycyjny charakter opracowania podkreślany przez recenzentów – wskazując wagę argumentacji na rzecz ich postrzegania w aspektach tej kategorii – pozwala Autorowi również na prospekcję dotyczącą charakteru starć określanych jako zderzenia cywilizacji. Postrzeganie społecznych uwarunkowań kryzysów i konfliktów zwiększa potencjał rozpoznawania pełnego spektrum ich źródeł. Otwiera drogę do wymagalnego, adekwatnego czasowo i jakościowo reagowania na zjawiska mniej groźne niż przed zmianą systemową, lecz liczniejsze i trudniejsze do opanowania, a poprzez to bardziej dolegliwe w świecie współzależności.