Szczególne miejsce w tomie Pawła Tańskiego zajmuje Toruń. Autor potrafił zespolić wizerunek i aurę miasta z refleksyjną problematyką swoich wierszy. Mamy zatem Toruń widziany w różnych porach roku, towarzyszący czy nawet inspirujący przemyślenia lirycznego „ja”, wreszcie Toruń wtopiony w emocje, przeżycia albo też związany z rozmaitymi zdarzeniami lub osobami. Wydaje się nawet, że miasto jest nie tyle tłem tych utworów, ile ich ukrytym bohaterem. Tański chętnie sięga do tradycji literackiej, zarówno w warstwie stylistycznej, jak i tematycznej. Przywotuje poezję barokową, ale i współczesną, postaci wielkich poetów, posługuje się sprawnie liryką roli, zdradza swoje inspiracje i fascynacje literackie. Jeśli więc szukać myślowego i literackiego patronatu wierszy z tego tomu, to wskazać należy przed wszystkimi innymi poezję Leopolda Staffa.