Prezentowana monografia jest usytuowana w kontekście idei posthumanizmu. Kwestionowanie wyjątkowości człowieka i wychodzenie poza dychotomie natura/kultura czy ludzie/nie-ludzie znajduje swoje odzwierciedlenie w przestrzeni edukacyjnej, w podejściu pedagogicznym określanym mianem „pedagogii wspólnych światów”. Jego istotą jest uczenie się „ze” światem w trakcie nawiązywania z nim bliskich, bezpośrednich i niehierarchicznych relacji, odmiennie od podejścia konwencjonalnego, w którym dzieci uczą się „o” świecie, przyglądając się mu z zewnątrz i poznając go z dystansu.