Gorączka czasu przełomu. Dokumenty ugrupowań radykalnych 1989–1990

Strajki, które ogarnęły Polskę w maju i sierpniu 1988 roku przełamały opór komunistycznej władzy i doprowadziły do rozmów Okrągłego Stołu. Tak oto dziewięcioletnia walka społeczeństwa przeciwko strukturom i ideologii realnego socjalizmu zakończyła się powodzeniem. Częściowo wolne wybory do Parlamentu 4 czerwca 1989, a następnie sformowanie przez Tadeusza Mazowieckiego koalicyjnego rządu stworzyły możliwości budowania nowego ładu ekonomicznego i politycznego. Jednak wywalczony kompromis doprowdził do wyraźnej polaryzacji do tej pory w miarę jednolitej opozycji. Stworzył się jasny i w miarę stabilny układ sceny politycznej. Z jednej strony tzw. konstruktywna opozycja i te elity władzy komunistycznej, które doprowadziły do porozumienia – z drugiej zaś ugrupowania radykalne. Od połowy 1989 roku rozpoczął sie proces różnicowania się ugrupowań radykalnych. Jako ostateczną konfrontację ugrupowań radykalnej lewicy i prawicy uznajemy wydarzenia 1 Maja 1990 roku, kiedy to manifestacje lewicowe starły się z „broniącymi” obrad „Kongresu prawicy” bojówkami Narodowego Odrodzenia Polski. Niniejsza praca zawiera dokumenty ugrupowań radykalnych z lat 1989–1990.