- Out-of-Stock
Dydaktyka informatyki i technologii informacyjnej
83-7322-601-X/Stanisław Juszczyk, Janusz Janczyk, Danuta Morańsk
zł36.23
Tax included
Przez niemal całe życie wmawiałem sobie, że przynajmniej pod jednym względem zachowuję się przyzwoicie: piszę niewiele wierszy. Rzeczywiście, było tak, że tych wierszy zdarzało mi się dziesięć, może dwanaście w roku. I to była szlachetna, wcale nie wykalkulowana powściągliwość. Czyniłem z tego cnotę i próbowałem – zazwyczaj bezskutecznie – zarazić nią innych poetów. Dziś czuję się tym bardziej nieswojo: w ciągu niespełna trzech lat wydaję czwarty tomik, a w nich wszystkich niewiele jest wierszy powtórzonych, napisanych w dawniejszych latach. Tak, w rozterce i wstydzie wyznaję, że w tych ostatnich czasach piszę po trzy, cztery wiersze miesięcznie. I dlatego już trzeci raz obciążam wielce mi przyjazne Wydawnictwo Adam Marszałek – moją piętnastą książką poetycką.
Może jednak mam coś na swoje usprawiedliwienie?
W setkach rozmów, które odbyłem z młodymi poetami mówiłem im zawsze, że poeta ma właściwie tylko jedno prawo: prawo do zwątpienia, że to, co pisze, jest doskonałe. Mówiłem też, że prawo do używania zwrotu “moja poezja” ma bardzo niewielu poetów i że, gdy przyjdzie taka ochota, najlepiej się mocno ugryźć w język. Niech moim usprawiedliwieniem będzie fakt, że nigdy o tym, co piszę, tak nie mówiłem. Prawdopodobnie z biegiem lat powinienem bardziej sobie ufać – to znaczy ufać własnym wierszom. Ale coraz trudniej mi je oceniać. Wiem tylko, że piszę prościej niż w latach bujnej młodości i dorosłości. I pewnie temu zawdzięczam fakt, że ostatnie moje książki były przez czytelników dobrze przyjęte.
I tę oddaję w ich ręce z nieśmiałą nadzieją.
Marek Wawrzkiewicz
Dydaktyka informatyki i technologii informacyjnej Stanisław Juszczyk, Janusz Janczyk, Danuta Morańska
83-7322-601-X/Stanisław Juszczyk, Janusz Janczyk, Danuta Morańsk
Specific References
Przez niemal całe życie wmawiałem sobie, że przynajmniej pod jednym względem zachowuję się przyzwoicie: piszę niewiele wierszy. Rzeczywiście, było tak, że tych wierszy zdarzało mi się dziesięć, może dwanaście w roku. I to była szlachetna, wcale nie wykalkulowana powściągliwość. Czyniłem z tego cnotę i próbowałem – zazwyczaj bezskutecznie – zarazić nią innych poetów. Dziś czuję się tym bardziej nieswojo: w ciągu niespełna trzech lat wydaję czwarty tomik, a w nich wszystkich niewiele jest wierszy powtórzonych, napisanych w dawniejszych latach. Tak, w rozterce i wstydzie wyznaję, że w tych ostatnich czasach piszę po trzy, cztery wiersze miesięcznie. I dlatego już trzeci raz obciążam wielce mi przyjazne Wydawnictwo Adam Marszałek – moją piętnastą książką poetycką.
Może jednak mam coś na swoje usprawiedliwienie?
W setkach rozmów, które odbyłem z młodymi poetami mówiłem im zawsze, że poeta ma właściwie tylko jedno prawo: prawo do zwątpienia, że to, co pisze, jest doskonałe. Mówiłem też, że prawo do używania zwrotu “moja poezja” ma bardzo niewielu poetów i że, gdy przyjdzie taka ochota, najlepiej się mocno ugryźć w język. Niech moim usprawiedliwieniem będzie fakt, że nigdy o tym, co piszę, tak nie mówiłem. Prawdopodobnie z biegiem lat powinienem bardziej sobie ufać – to znaczy ufać własnym wierszom. Ale coraz trudniej mi je oceniać. Wiem tylko, że piszę prościej niż w latach bujnej młodości i dorosłości. I pewnie temu zawdzięczam fakt, że ostatnie moje książki były przez czytelników dobrze przyjęte.
I tę oddaję w ich ręce z nieśmiałą nadzieją.
Marek Wawrzkiewicz